Szczerze mówiąc, cudów się po tym filmie nie spodziewałem, ale z całą pewnością mogę stwierdzić, że "Wszystko o mojej matce" to pierwszy i ostatni film Almodovara, jaki obejrzałem (a obejrzałem go tylko dlatego, że był za darmochę z "Wyborczą" w Dzień Matki). Moim zdaniem, jest to również największa oscarowa wpadka w historii. Począwszy od fabuły, która jest jakby żywcem wyjęta z podrzędnej telenoweli południowoamerykańskiej, przez co film jest bardzo przewidywalny, nie da się powiedzieć wiele dobrego o filmie Almodovara. Tak od 20 minuty to co jakieś 3 patrzyłem na zegarek, bo ciągłe gadanie o męskich organach płciowych, burdelach, "urokach" pracy prostytutki i sztucznym biuście szybko nuży. Nie podoba mi się również poetyka tego filmu: barwy i zdjęcia sprawiły, że czułem się jak w muzeum sztuki współczesnej, za którą nie przepadam. Właściwie jedynymi plusami tego filmu są muzyka i świetne aktorstwo Cecili Roth, dzięki któremu da się jeszcze jakoś, ciężko bo ciężko, ten film strawić. Czytałem, że "Wszystko o mojej matce" jest swego rodzaju zwieńczeniem i kwintesencją wcześniejszej twórczości Almodovara - a więc kolejnym plusem tego filmu jest fakt, że ci, co go oglądali, nie muszą się męczyć z wcześniejszymi filmami tego pana. Może i są w tym filmie jakieś prawdy życiowe, ale są one mi zupełnie obce i na pewno mnie nie przekonają. 4/10 (i to tylko ze względu na Cecilię Roth).